Polynesische Praatjes

Dan nu de beloofde Tonga avonturen. We hadden een weekje Tonga gepland om te relaxen aan het strand. Dat is er niet helemaal van gekomen. Ten eerste omdat je in Tonga niet in het openbaar (en daar valt ook het strand onder) in bikini/zwembroek mag lopen. Als een man betrapt wordt met een ontbloot bovenlijf moet hij $25,- (ongeveer €8,-) betalen en direct een shirt aan doen. Als hij geen shirt bij zich heeft moet hij in de gevangenis totdat iemand hem een shirt komt brengen. Maar zwemmen lukt op zich ook wel met een T-shirt aan, ware het niet dat er een cycloon over Tonga raasde. De eerste cycloon sinds 7 jaar en jawel, wij waren erbij!

Eerst zou de storm niet al te dicht bij komen, maar Lin veranderde haar plannen en kwam vlak langs ‘ons’ eiland. Iedereen moest binnen blijven en zelfs de kerkdiensten werden afgelast. En dat wil wat zeggen: op Tonga is ongeveer een kwart van de gebouwen een kerk. 20% Mormonen, die als doel hebben om Tonga het eerste Mormoonse land te maken. Na zo’n 24 uur keiharde wind (en veel spelletjes in het hostel) mochten we weer naar buiten. Gelukkig was de schade niet al te erg, geen gewonden. Althans niet onder de mensen. De meeste bananenbomen hebben de cycloon niet overleefd…… Verder veel huizen kapot en veel overstromingen. Maar ze zijn wel wat gewend op Tonga. In de twee weken voordat we daar aankwamen was er een vulkaanuitbarsting in de zee, een tsunami waarschuwing en een aardbeving van 7.4.

Het leek ons een leuk idee om de dag na de cycloon met de boot (lees: oud wrak) naar een ander eilandje te gaan. We hebben het gered, maar het was geen pleziertochtje. Wat een golven!!! En op Eua aangekomen bleek dat Lin ook daar haar sporen had achter gelaten: geen water, geen telefoon en geen stroom meer. Gelukkig hadden we geen douche nodig, aangezien we elke dag minstens 2 keer kletsnat zijn geregend in een tropische stortbui. Dit alles kon de pret niet drukken, we hebben genoten van dit bijzondere land met indrukwekkende kusten met blowholes, jungle met papegaaien, zonsopgangen (Tonga is het land dat het eerste de zon ziet opkomen), de Tonganese stonehenge en als hoogtepunt de enige palmoom ter wereld met meerdere kronen! Helaas waren we er niet in het walvissen seizoen. In november kun je vanaf de kant zo 6 walvissen in een uurtje langs zien komen zwemmen. Al zouden wij ons als we walvissen waren niet te dicht bij Tonga vertonen: de Japanners doen ‘vrijwilligerswerk’ op Tonga en in ruil daarvoor moeten de Tonganezen walvissen voor de Japanners vangen. Op die manier wordt het imago van de Japanners niet geschaad.

Maar het meest hebben we nog wel genoten van de bijzondere mensen op dit eiland. Het is een apart volkje. Ten eerste is iedereen enorm. Dik is mooi en er zijn duidelijk veel mooie mensen op Tonga. Dik zijn wordt ook nog eens gestimuleerd via het geld: op elke munt staat ‘eat more’…… Wij hebben niet kunnen achterhalen waarom de mensen op Tonga zo dik zijn. Wij vonden het menu van Yam, plantain en aardappel niet zo dikmakend. Misschien komt het omdat (bijna) niemand werkt. Er leven 100.000 Tonganezen op Tonga en 100.000 Tonganezen elders op de wereld. De luitjes op Tonga leven van het geld van hun in het buitenland wonende familieleden. Die kunnen immers geen ‘nee’ zeggen als een familielid ergens om vraagt. Bovendien ‘leent’ men op Tonga nogal graag. Als er ergens een paar schoenen staan heeft de eigenaar ze blijkbaar niet nodig en kan de vinder ze gerust gebruiken. Nog zoiets: op Tonga zijn veel kleine winkeltjes die worden gerund door Chinezen. Die zijn ingehuurd door de Tonganeze eigenaar. Als Tonganeze eigenaar kun je namelijk nooit een winstgevende zaak runnen omdat er om de haverklap familie langs komt die gratis producten willen. En daar kun je natuurlijk geen nee tegen zeggen. Chinezen kunnen wel nee zeggen: probleem opgelost! Toch zijn de mensen op Tonga superaardig. We kregen regelmatig een lift aangeboden als we weer eens kleddernat langs de kant van de weg liepen. Altijd leuk: met een hele club achterop de vrachtwagen tussen de bananen en kokosnoten. Ook de hond mocht mee (ons hostel had 2 honden: eentje die de hele dag met ons mee ging wandelen en vogeltjes ging vangen en eentje die heel graag met z’n vieze pootjes tegen ons op sprong).

Op de dag van vertrek scheen dan toch eindelijk de zon volop en hebben we nog even van het strand kunnen genieten. Al vond Nienke het zwemmen wel wat eng aangezien er hier nogal veel zeeslangen zitten die nog een stuk giftiger zijn dan de meest giftige landslang. Binnen 3 minuten ben je dood en er is geen tegengif. Maar wees gerust: hun mondje is te klein om te bijten en ze zijn dus helemaal niet gevaarlijk. Ja, ja, dat zal wel!!! (HOE weten ze anders dat je binnen 3 minuten dood bent???)

Na Tonga hadden we nog een paar daagjes in Auckland en vervolgens vlogen we naar Paaseiland. Hoe toepasselijk: op eerste paasdag! We hadden dit jaar zelfs 3 paasdagen (omdat we de datumgrens overstaken). Best verwarrend dat tijdsverschil: we kwamen eerder in Chili aan dan dat we uit Auckland vertrokken, terwijl het toch bijna 12 uur vliegen is……

Paaseiland was geweldig! Een eiland een stuk kleiner dan Texel, vol met wilde paarden, vulkanen en bijzondere beelden. Er waren beelden met korte oren van de kortoren-stam en beelden met lange oren van de langoren-stam. Men weet nog steeds niet waar de beelden voor dienden. Het dichtstbijzijnde land is 1900 km weg. En daarmee is Paaseiland de meest geïsoleerde bewoonde plek ter wereld. En weer ‘ontdekt’ door een Nederlander.

Inmiddels zitten we in Peru (morgen beginnen we met de Inca Trail!!!), maar daarover later meer!

Liefs, Tjalling en Nienke